Σήμερα είναι η μέρα που θα μάθεις ποια είσαι πραγματικά.
Που θα δεις εμένα τον καθρέφτη σου και θα διαβάσεις την αλήθεια της ζωής σου.
Κάθε μέρα μετράω τις πληγές στο σώμα σου, στο πρόσωπό σου, ακόμα και στην αύρα που σε περιβάλλει. Και σε παρατηρώ να χάνεσαι μέσα στον πόνο.
Να φτιάχνεις μια άλλη πραγματικότητα για να σε καθορίσει. Να μπαίνεις στη σιωπή για να κλείσεις μέσα της όλα αυτά που δεν μπορείς να πεις. Να σε ρουφάει το άγχος της καθημερινότητας γιατί είναι προτιμότερη από την αλήθεια. Να γίνεσαι αντικείμενο εκμετάλλευσης όλων αυτών που θεωρούν ότι μπορούν να σε πληγώσουν,να σε εκμεταλλευτούν, να σε κλέψουν χωρίς καμία συνέπεια γι αυτούς. Να φοβάσαι να μιλήσεις, να ζητήσεις, να ονειρευτείς γιατί πίσω από κάθε πόρτα που πας να ανοίξεις υπάρχει κάποιος που θα σου πει ότι δεν έχεις δικαίωμα να ονειρεύεσαι. Να βιώνεις τη θλίψη, την κακοποίηση, την απόρριψη, τον υποβιβασμό, τον πόνο, την ντροπή χωρίς να βγαίνει καν το δάκρυ σου. Να βουλιάζεις στην απελπισία κάθε μέρα και να πρέπει να φοράς τη μάσκα του όλα είναι καλά. Να έχεις κλειδώσει την καρδιά σου για να μην πονάει πια και να νομίζεις ότι τίποτα δεν μπορεί να την αγγίξει. Να συμβιβάζεσαι με τα λίγα γιατί σε έχουν πείσει πως δε σου αξίζει να τα έχεις όλα και πολλά. Να τακτοποιείς τα πάντα γύρω σου για να μη δεις τον τυφώνα που σαρώνει τα πάντα μέσα σου. Να νιώθεις το φόβο να σε παραλύει και να πρέπει να είσαι γενναία. Να κλαις βουβά την νύχτα και να μουσκεύεις το μαξιλάρι σου για να μη σε δουν, γιατί εσύ είσαι δυνατή και όλοι στηρίζονται επάνω σου. Και έχουν δίκιο. Και θα είσαι εκεί για όλους. Εκτός από εσένα.
Και ξαφνικά έρχομαι εγώ ο καθρέφτης σου. Και όλα αυτά τα βλέπεις σε εμένα. Στα μάτια μου, στις κινήσεις μου, στη ζωή μου που επαναλαμβάνει τη δική σου. Μέχρι τη στιγμή που ο πόνος σου για μένα θα είναι μεγαλύτερος από αυτό που αντέχεις. Μέχρι να δεις να με κακοποιούν και το ουρλιαχτό της ψυχής σου να μην μπορείς να το συγκρατήσεις πια.
Και τότε θα γίνει το θαύμα. Και θα κάνεις χίλια κομμάτια το δίχτυ ανάμεσα σε εσένα και στον καθρέφτη σου. Και θα δεις αυτό που κρυβόταν τόσα χρόνια.
Τη λάμψη που ήταν θαμμένη κάτω από τα ερείπια της ψυχής σου.
Τον ήλιο που είχε θαφτεί στη λάσπη που φρόντισαν να σου ρίξουν.
Την τεράστια αγάπη μέσα σου που αν την αφήσεις θα καλύψει τη γη ολόκληρη.
Την ομορφιά της ψυχής σου που όμοιά της δεν υπάρχει σε ολόκληρο το σύμπαν.
Την ικανότητά σου να μετατρέπεις το άγονο χώμα σε εύφορη γη.
Την τρυφερότητα που κρυβόταν κάτω από τη μάσκα της αυστηρότητας.
Την ανάγκη σου για αγάπη και επαφή που θάφτηκε μαζί με την καρδιά σου.
Την αγκαλιά σου που μπορεί να γιατρέψει κάθε πόνο.
Τις δυνατότητές σου που αν τις μετρήσεις είναι περισσότερες από τα αστέρια του γαλαξία. Το πόσο μοναδική είσαι. Γιατί είσαι το κομμάτι του Θεού που ήρθε στη Γη για να γιατρέψει τις πληγές της. Είσαι αυτή που μέσα στις χιλιετίες έγινε βασίλισσα, πολεμίστρια, μοναχή, αγία πάντα με βαθιά την πίστη μέσα της πως αυτό που ψάχνει θα το βρει. Βούτηξε στη θάλασσα της απελπισίας για να βρει το θησαυρό της ψυχής της. Δες λοιπόν με καθαρή ματιά πια τον καθρέφτη σου. Και δείξε σε όλους ποια είσαι πραγματικά. Χωρίς φόβο. Με περηφάνεια.
Γι αυτό που είσαι και γι αυτό που δημιούργησες.
Σ αγαπώ
Το παιδί σου.